Der Text ist zwar einerseits dreiperiodig:
• Beata / et venerabilis virgo /
• quae sine tactu pudoris / inventa est mater salvatoris /
• iacebat in praesepio / et fulgebat in caelis.
andererseits hat ihn der Komponist aber zweiperiodig centonosiert:
• Beata / et venerabilis virgo / quae sine tactu pudoris / inventa est mater salvatoris /
• iacebat in praesepio / et fulgebat in caelis.
d solo prima syllaba de cadentia pentasyllabica.
C accentus finalis
C accentus finalis
D cum colon
Kern der Komposition ist die Anrede „Beata mater“. Das Incipit des Resonsoriums (nicht Cento A) zitiert bloß die fünftletzte Silbe der pentasyllabischen Kadenz von Cento D (ScaSbpRes) und assoziiert so „beata“ mit „mater“. Der Text dazwischen ist mit zweimal Cento C vertont, also zweimal Zeilenanfang.
„salva-toris“ Die Variation führt zum „do“, ergo colon , aber hebt sich zurück zum „re“ (nicht MR), das verstärkt die Doppelpunktwirkung: die Hauptaussage folgt erst jetzt:
Diese colon-Formel wird am Ende des Psalmverses wiederholt.